20 jaar later

Ik ben niet de persoon die staat te springen om reunies te organiseren, laat staan er op aanwezig te zijn. Tot voor kort maakte ik me de bedenking dat ik geen nood had om mensen terug te zien die ik al die jaren niet meer zag. Het idee van een reunie riep alleen maar een hoop pijnlijke vragen op:

- Wat hebben we elkaar opeens te vertellen?
- Vanwaar die plotse behoefte om elkaar opnieuw te zien als we al die jaren niet eens de moeite namen om de contacten te onderhouden?
- Wil ik me een avond onderdompelen in vergane glorie, sterke verhalen van destijds en heroisch terugblikken?

Kortom, veel te veel vragen, stuk voor stuk ernstige bedenkingen, en geen nood aan nostalgie.
Zo vatte ik het jaren geleden voor mezelf samen toen enkele oud-medestudenten opperden om de “bende” van destijds samen te roepen. Uiteindelijk is er niks van in huis gekomen, maar enkele van die personen zie ik op onregelmatige tijdstippen en dan hebben we het over het “nu”, niet of bijzonder weinig over dat verleden, hoewel het enige band schept.

Amper een maand geleden ontving ik een uitnodiging voor een samenkomst met oud-collega’s van exact 20 jaar geleden. Destijds als student werkte ik de weekenden in een restaurant en samen met enkele vaste medewerkers vormden die studenten een “hechte” groep. We werkten keihard, sloten de keet iets na middernacht en gingen daarna op zwier. De volgende ochtend waren we allen paraat voor alweer een zondag in de hekseketel. We verdienden een aardige cent en de sfeer was optimaal.

Enkele weken geleden, op een zaterdagavond, zat ik met 8 oud-collega’s samen en het werd een memorabele avond. Voor herhaling vatbaar!