De pacemaker

Mijn vader heeft sinds 2 weken een pacemaker. Een korte zoektocht naar relevante informatie op het internet en een bezoek aan de zieke bevestigden ontegensprekelijk dat dit een routinezaak was. Een garagist zou het bij wijze van spreken hebben over het vervangen van een versleten batterij. Alle bronnen hanteren eenzelfde glasheldere omschrijving: het electrisch signaal dat het hart genereert om de onderkamers te stimuleren, werkt niet meer naar behoren. Met een lokale verdoving en het inplanten van een batterij is het euvel verholpen. De patiënt mag de afdeling cardiologie verlaten van zodra zijn hartslag het normale ritme (65 slagen per minuut) heeft. De dokter verzekerde hem bij een laatste consultatie dat hij terug de ‘oude’ was. De eerste maand mag hij geen voertuig besturen, een afspraak onder verzekeringsmaatschappijen. Buiten het halfjaarlijks onderzoek zijn het enkel de anti-diefstalhekjes in de winkels die hem eraan herinneren dat hij een pacemaker ingeplant kreeg. Kortom, het leven met een pacemaker gaat gewoon verder. Alleen mentaal kreeg hij een kleine deuk; de mechaniek is aan vervanging toe en op één of andere manier is die afhankelijkheid van een extern hulpmiddel een onomkeerbare wending in zijn leven. Opmerkelijk dat hij zijn leesbril, die hij ondertussen al jaren gebruikt, nooit dezelfde waarde toekende.